Şehir ile ilgili muhabbetimizi “değer” olgusu üzerine istedim ki, devam edelim…

Memleketimizin her yanı bir birinden kıymetlidir, güzeldir. Her beldemizin kendine has endamlı, revnaklı, cilveleri ile göz kamaştıran güzellikleri vardır. Şehirlerimiz, ilçelerimiz, beldelerimiz, köylerimiz ceddimizden yadigârdır bize. Emanettir bize. İnsanlığın emrine amade olmuş, lütfu ilahide beşere tebşir edilmiş ulvi bir nimettir şehirler…en büyük ayettir idrak edebilene.. “ Zamanın billurdan aynasıdır şehirler… O aynadan yansıyanlar o şehirde yaşayanların ruh süzgecinden süzülenlerdir. Şehirlerin de, gönül telini titreten bir ruhu vardır şüphesiz… Onların da bir kimliği vardır boyunlarına asılan... Onlar da gün gelir ağlar, gün gelir gülerler. Şehri güldüren de, ağlatan da onun koynunda yaşayan evlatlarıdır.” Ben, sen , o, kadın,erkek, yaşlı genç,çocuk velhasıl şehrimizin gök kubbesinin altında yaşayan hepimiziz.

Kucağında yaşadığımız şehir, ecdadımızıda barındırmıştı koynunda. Tarihi bir bağımız var memleketimize. Belkide kadim dir şehirler bize. Biz hepimiz şerefli bir milletin, kıymetli, değerli fertleriyiz. Hiçbirimizin birbirine üstünlüğü yok. Kim aramızda daha hayırlı işler yapıyorsa, kim aramızda insanlığa daha çok hizmet ediyorsa, kim aramızda vatanımıza, milletimize, halka daha çok hizmet ediyorsa, odur en kıymetli olan, odur en değerli olan. Bizler bu anlayış içinde olan insanlarız. O bakımdan aramızda ayrılık, gayrılık olmaması gerekir. Çünki Şehrin aynı suyunu içiyoruz, aynı havasını teneffüs ediyoruz.

Şehrimize yönelik güzel bir hizmet yapılıyorsa destekte seferber olmamız lazım. Destek olalım ki, şehrimizin yüzü gülsün. Kimin yaptığı önemli değildir. Şehrin valisi Ulvi Saran hizmetkarsa takdirle yad etmemiz lazım. Beydağı ağaçlanıyorsa, destek olup daha büyük hizmetler talep etmemiz lazım. Şehri-emini Ahmet Çakır şehrin sosyal, kültürel ve mimari dokusunu güzelleştiriyorsa, destek verip daha büyük hizmet ve yatırımlar talep etmemiz lazım. Hakeza milletvekillerimiz, siyasetçilerimiz, iş adamlarımız bir ilgileniyorsa on talep etmemiz lazım.  Bunu şehrimiz adına talep etmemiz lazım. Şehrimize olan sorumluluğumuza binaen yapmamız lazım. Tabi usul ve üslubunca yapmamız lazım.  Birey ve toplum olarak bu sorumluluğumuzu yerine getirdiğimiz sürece şehrimizin değerini bir nebzede olsa bilmiş olacağız. Şehrimizin yüzü hep tebessüm edecek..  Andre Gide dediği gibi “Karanlığa küfretmektense, bir küçük ışık yakın, daha iyi edersiniz.”

Malatya, Türkiye şehirleri içerisinde gerçekten bambaşka bir şehir. Kıymetini ve kıymetinizi bilin. Ben Malatya’nın kültür ve sanat şehri olmasını istiyorum. Sağlık şehri olmasını istiyorum. Ticaret ve sanayi merkezi olmasını istiyorum. Tarım ve meyveciliğin merkezi olmasını istiyorum. Hasetten ilmin ve fikrin merkezi olmasını istiyorum. Şehrimizin değer ve kıymetini biliyor isek bunların hepsi de olur. Unutmayın ki, başarı; Azim ve istikrarlı bir iradenin karşında gebedir. Şehrimizin kıymetli olması için değerini bilmemiz gerekiyor. Bir şey ancak değerini bilenin yanında kıymetlidir

 Hikâye odur ki,

 Vaktiyle ergin bir meslek erbabı, yıllarca yanında yetiştirdiği çırağını imtihan etmek ister. Onun eline iri bir pırlanta verip:

“Oğlum” der  “Bunu al, önüne gelen esnafa göster, kaç para verdiklerini sor, en sonra da kuyumcuya göster. Hiç kimseye satmadan sadece fiyatlarını ve ne dediklerini öğren, gel bana bildir.”

Çırak, elinde pırlanta bir bakkal dükkânına girer ve “Şunu alır mısınız?” diye sorar. Bakkal parlak bir boncuğa benzettiği mücevheri alır; elinde evirir çevirir; sonra:

“Buna bir tek lira veririm. Bizim çocuk oynasın” der. Çırak teşekkür edip çıkar.

Bir manifaturacıya gider. O da parlak bir taşa benzettiği mücevhere ancak bir beş lira vermeye razı olur.

Üçüncü olarak semerciye gider: “Buna ne verirsiniz?” diye sorar. Semerci şöyle bir bakar,

Bu… der  “benim semerlere iyi süs olur”. Bundan kaş dediğimiz süslerden yaparım. Buna bir on lira veririm.

Çırak en son olarak kuyumcuya gider. Kuyumcu mücevheri görünce yerinden fırlar. Bu kadar büyük pırlantayı nereden buldun? diye hayretle bağırır ve hemen ilâve eder. Buna kaç lira istiyorsun? Çırak sorar: Siz ne veriyorsunuz? Ne istiyorsan veririm.

Çırak, ”Hayır veremem.” diye taşı almak için uzanınca kuyumcu yalvarmaya başlar:

“Ne olur bunu bana sat. Dükkânımı, evimi, hatta arsalarımı vereyim.” Çırak “emanet olduğunu, satmaya yetkili olmadığını, ancak fiyat öğrenmesini istediklerini” anlatıncaya kadar bir hayli dil döker.

Meslek erbabının yanına dönen çırak büyük bir şaşkınlık içinde macerasını anlatır.

“Bundan ne anladın?” diye sorar. Çırağının verdiği cevap çok doğrudur:

“Bir şey ancak değerini bilenin yanında kıymetlidir.”

Binaenalyh, arif olana tarif gerekmez. Aziz dostlar, malatyamızın kıymetini bilelim. iş işten geçmeden birbirimizn kıymetini bil” elim.